Yakınlık ve uzaklık kavramlarını sorguluyorum. Hayatım boyunca araya mesafelerin girmediği hiçbir ilişkinin gerçekliğini kavrayamamış kime yakinim kime uzağım bilememistim. Yolları aniden ayrılan birçok insan gibi benim de yakın gördüklerimle, yollarım, hayatımın bir evresinde aniden ayrılmış hatta uzun süre tek kelime dahi konusmadigim insanlar olmuştu. Araya giren mesafe yani uzaklık yakınlığı belirledi çoğu zaman. Özlem duydum, bazen ağladım. Bazen kendimce yanımda yakinimda hissetmeye çalıştım o kişileri. Gönül bağı kurduguma inandığım her insanla yeniden kesişti yollarım. Gerek yolculuğu bitirmek için gerekse yola birlikte devam edebilmek için. Şimdi yanımda olanlarda yürüyoruz bu yolda. Yolculuk bazen güneşli, radyoda çalınan yaz sarkilari gibi neşeli. Bazen karlı, soğuk önü görünmez halde sisli. Ne isyan ediyorum karanlığa ne tutunuyorum aydınlığa. Döngü kendini tamamlıyor. Asvaltta çiçekler açmıyor mu? Elbette ki açıyor. Yağmurdan sonra güneş çıkmıyor mu meydana, çıkıyor…