Ben bir küldüm. Bir zaman önce bir rüzgar esti. Güçlü bir rüzgar… Kırıntısı kalmış külleri gücüyle aleve çevirdi. Kocaman bir alev yayıldı kalbimden bedenime. Bedenimde gezindi önce. Arzuları yokladı sinsice. Onu bastırmak kolaydı benim için. Buna direnebilirdim. Zaman geçti sonra üstünden… Zihinler sessize alındı. Kalbim aklımı susturdu. Ruhum kalbimle bir oldu. Hiç farkında olmadan ikisi birden gece gunduz seni düşünür oldu. Korktum. Kırmızı bir alev topunun peşine takılıp gidecek olan kalbimden, ruhumdan korktum. Kendimden korktum. Kaçmayi denedim… Kendimden kaçtım kaçtım kaçtım. İnsan kendinden nereye kadar kaçabilir? Bastırılan her duygu sonrasında bir canavar gibi umulmadık bir anda açığa çıkardı bunu biliyordum. Kaçmaktan vazgeçtim. Olduğum yerde durdum. Hiç kıpırdamadim. Sessiz, sakin ve beklentisiz hayatın peşine takıldım.  Hayatla bir olup senden ayrı olmayı düşünmek aptallıkti. Hayat sendin hayat bendim hayat biz ve hepimizdik. Birbirimizde saklı duran emanetlerimizi birbirimize teslim etmenin zamanı henüz gelmemişti. Buna müdahale edecek gücümüz yoktu. Farkında olmadan kibirlendik…